Από τότε που ο Λένιν με τη φράση «Χτες ήταν πολύ νωρίς αύριο θα ‘ναι πολύ αργά» έδωσε στον παράγοντα χρόνο τη σημασία που έχει για την επιτυχία των επαναστάσεων, οι θεωρητικοί οι αναλυτές, οι ηγέτες των κινημάτων μελετούν όλες τις παραμέτρους για την έκβαση των λαϊκών αγώνων, αλλά αμελούν εγκληματικά ως συντελεστή επιτυχίας την εντοπιότητα των πρωταγωνιστών. Αυτά έως ότου ο γνωστός φυαλλοβόλος σχολιαστής εισάγοντας νέα μέθοδο για την εκτίμηση των κοινωνικών συγκρούσεων, παρατήρησε ότι οι οχυρωμένοι πίσω από το Συμβούλιο της Επικρατείας στην υπόθεση του Ελαιώνα κατάγονται από το Καπανδρίτι, τη Γλυφάδα και τους Θρακομακεδόνες. Τι δουλειά έχουν αυτοί οι ξένοι να ανακατεύονται στα ζητήματα του τόπου; Ερωτηματικό που λαμβάνει γιγαντιαίες διαστάσεις, αν αναλογιστούμε ότι οι ενδιαφερόμενοι για την επένδυση, κατάγονται από τον Ελαιώνα.
Ο κ. Μπάμπης Βωβός γεννήθηκε στα Καμίνια του Ελαιώνα, δίπλα στα πολλά εργοστάσια τούβλων. Ήταν αυτονόητο να γίνει μεγαλοεργολάβος. Οι εφοπλιστές του Παναθηναϊκού, οι κ.κ. Πατέρας και Τζίγγερ έπαιζαν στο ποτάμι με καραβάκια. Ο κ. Γιαννακόπουλος από τον Βοτανικό, γεννημένος μέσα στα φαρμακευτικά βότανα, ίδρυσε τη γνωστή φαρμακοβιομηχανία. Οι κάθε λογής επιχειρήσεις του κ. Βγενόπουλου οφείλονται στους τόσους και τόσους πάγκους που έστηναν οι γυρολόγοι στα πανηγύρια της Αγίας Ελαιούσας, της Αγίας Άννας και του προφήτη Δανιήλ. Οι ίδιος ο κ. Κακλαμάνης μεγάλωσε στην Σπύρου Πάτση, φερώνυμη οδό του Δημάρχου Αθηναίων από το 1917 μέχρι το 1929 και πρώτου προέδρου της «Ενώσεως Δήμων εξ Ελλάδος». Στο ενδιαφέρον για την ιδιαίτερη πατρίδα τους χρωστάμε το φιλόδοξο σχέδιο της διπλής ανάπλασης. Οι προσπάθειες των αλλοδαπών υποκινητών του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι καταδικασμένες.
Αγαπητοί φίλοι, για να αντιληφθούμε τη σημασία της εντοπιότητας για την επιτυχία των κοινωνικών παρεμβάσεων, αρκεί μια ματιά στην Ιστορία.
Όλες οι επαναστάσεις των δούλων απέτυχαν για λόγους καταγωγής. Οι δούλοι στη Σπάρτη ήταν Μεσσήνιοι, στην Αθήνα Κορίνθιοι και στην Κόρινθο Μεγαρίτες. Αν ο Σπάρτακος είχε γεννηθεί στη Ρώμη και όχι στη Θράκη, θα είχαμε ξεμπερδέψει με το δουλοκτητικό σύστημα από το 70 π.Χ. Την στάση του Νίκα την έχασε ένας Αλβανός, ο Ιουστινιανός, και την κέρδισε μια Ελληνίδα, η Θεοδώρα. Ο Ιερός Λόχος συντρίφτηκε επειδή τον αποτελούσαν αλλοδαποί. Ο εθνικός στρατός, ο νικητής του εμφυλίου, δεν πολεμούσε εναντίον Ελλήνων αλλά εναντίον εαμοβουλγάρων και σλαβοκομμουνιστών. Το ΚΚΕ έχασε όλες τις κρίσιμες μάχες αφού είχε γραμματέα τον Ζαχαριάδη, αυτόν τον τουρκομερίτη.
Στην εντοπιότητα δίνει τεράστια σημασία ο λαός μας. Στα μαγαζιά με φρέσκα προϊόντα αναγράφεται σαφέστατα «Όλα ντόπια». Στα χασάπικα, πάνω στα τσιγκέλια, διαβάζουμε «κρέατα ντόπια». Για να τονίσουμε την ευθύτητα ενός χαρακτήρα, λέμε «είναι ντόπιος». Και τέλος θυμίζουμε ότι η ελληνική παροιμία συνιστά «παπούτσι από τον τόπο σου».
Τα παραπάνω δεν καταγράφονται από εμπάθεια, αλλά για να τονίσουμε ότι οι 130 διαμαρτυρόμενοι για τα 4 πεύκα, κινούνται από ιδιοτελή συμφέροντα των Θρακομακεδόνων, του Καπανδριτίου, της Γλυφάδας και των Εξαρχείων, και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον για τον Ελαιώνα και την Κυψέλη.
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009
Η πολιτική προστασία της Π.Ο.Τ.Α.
Όταν προ μηνών πληροφορηθήκαμε ότι ο Σκαραμαγκάς έχει ανακηρυχθεί παραμεθόριος περιοχή δεν μας κατέλαβε κατάπληξη επειδή γνωρίζαμε το ανάλογο προηγούμενο της Μεσσηνίας, που ίσως ισχύει ακόμα. Ο κ. Αντ. Σαμαράς, ως υπουργός Εξωτερικών, είχε αναγνωρίσει στην ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια δικαιώματα «πρώτης γραμμής αμύνης» τα οποία απολάμβαναν υπό ορισμένες συνθήκες οι ψηφοφόροι του. Παράδοξο είναι το γεγονός αυτός ο ίδιος νομός διατελεί υπό καθεστώς «επιτηρούμενης ζώνης». Υπενθυμίζουμε ότι και κατά το παρελθόν στις παραμεθόριες «επιτηρούμενες ζώνες», κατόπιν βασιλικών διαταγμάτων, θεμελιώδη άρθρα του συντάγματος διατελούσαν σε αναστολή, απαγορευόταν η δράση των κομμάτων και αγνοούντο οι βουλευτές. Και το παράδοξο γίνεται αλλόκοτο όταν αυτό το καθεστώς ισχύει για τους οπαδούς και τα μέλη μόνο ενός κόμματος, δηλαδή του Συνασπισμού.
Αναλογιζόμενοι τη δράση τού εν λόγω πολιτικού σχηματισμού, ας εντοπίσουμε την προσοχή μας στις προσπάθειες που καταβάλλουν τα μέλη και τα στελέχη του για να διασώσουν το περιβάλλον όλων μας από την αρπακτική καταστροφική λύσσα πάμπλουτων και παντοδύναμων επιχειρηματιών. Και βέβαια στον Συνασπισμό αναγνωρίζεται το δικαίωμα να μάχεται για την προστασία του περιβάλλοντος σε όλη την Ελλάδα (Ελληνικό, Γουδή, Καϊάφας, Κάντανος, Τοπλού, Ελαιώνας) αλλά στερείται ως οργανωμένο και ενιαίο κόμμα όλων των πολιτικών δικαιωμάτων και συνταγματικών του ελευθεριών στον νομό Μεσσηνίας. Στην ηγεσία στα στελέχη και στους βουλευτές του Συνασπισμού, η επίσκεψη στον νομό επιτρέπεται μόνο υπό καθεστώς επιτήρησης, οι επικοινωνίες παρακολουθούνται επιδεικτικά, ούτως ώστε να αποφεύγονται, και το παραδοσιακό ή ηλεκτρονικό ταχυδρομείο καταστρέφεται. Στο προηγούμενο συμπέρασμα καταλήγουμε αβίαστα επειδή το κόμμα αυτό στη Μεσσηνία στηρίζει –όπως και όλα τα άλλα κόμματα– τον εφοπλιστή Κωνσταντακόπουλο που χτίζει (έχτισε κιόλας την πρώτη) τέσσερις ιδιωτικές πόλεις στο νομό, τη λεγόμενη Π.Ο.Τ.Α.
Αυτή η ιδιωτική πολεοδομία ενταφιάζει ένα τοπίο μοναδικού φυσικού κάλλους, μια περιοχή ιδιαίτερου ιστορικού ενδιαφέροντος και μια οικονομία ευαίσθητων ισορροπιών όπως έχουν αποδείξει παλαιότερα δημοσιεύματα της «Ελευθεροτυπίας», της «Εποχής», της «ΓΑΛΕΡΑΣ», που δεν κυκλοφορούν στη Μεσσηνία λόγω του καθεστώτος επιτήρησης. Χωρίς πληροφόρηση, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς πολιτικό έρμα και στόχους, μόνη και αβοήθητη, χωρίς επαφές με την ηγεσία, η νομαρχιακή επιτροπή του ΣΥΝ συντάσσεται με τον επιχειρηματία, λειτουργεί ως τμήμα της πολιτικής του προστασίας (αυτή είναι η πολιτική τελικά του Συνασπισμού για την Π.Ο.Τ.Α.) αντίθετα στη δράση των βουλευτών του κόμματος, αντίθετα με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα, αντίθετα με τα λαϊκά συμφέροντα, αγνοώντας τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, εις βάρος του περιβάλλοντος, της Ιστορίας και του τόπου.
Προφανώς λόγω των ειδικών συνθηκών, και πάλι, δεν κατέστη δυνατόν να πληροφορηθούν στην Κουμουνδούρου που έχει φτάσει η νομαρχιακή επιτροπή Μεσσηνίας. Αν γνώριζαν την κατάσταση θα επανέφεραν την πολιτική τάξη. Το φύλλο της «Ελευθερίας» Καλαμάτας (22/12/08) που δημοσιεύει την απόφαση της Ν.Ε. Μεσσηνίας για την Π.Ο.Τ.Α., αφού κρύφτηκε στις διπλές σόλες έμπιστου συνεργάτη μας, περνώντας νύχτα τα βουνά, ξεγελώντας σκοπιές και περίπολα, έφτασε τελικά ανέπαφο στα χέρια μας.
Καλή πατρίδα σύντροφοι
Αναλογιζόμενοι τη δράση τού εν λόγω πολιτικού σχηματισμού, ας εντοπίσουμε την προσοχή μας στις προσπάθειες που καταβάλλουν τα μέλη και τα στελέχη του για να διασώσουν το περιβάλλον όλων μας από την αρπακτική καταστροφική λύσσα πάμπλουτων και παντοδύναμων επιχειρηματιών. Και βέβαια στον Συνασπισμό αναγνωρίζεται το δικαίωμα να μάχεται για την προστασία του περιβάλλοντος σε όλη την Ελλάδα (Ελληνικό, Γουδή, Καϊάφας, Κάντανος, Τοπλού, Ελαιώνας) αλλά στερείται ως οργανωμένο και ενιαίο κόμμα όλων των πολιτικών δικαιωμάτων και συνταγματικών του ελευθεριών στον νομό Μεσσηνίας. Στην ηγεσία στα στελέχη και στους βουλευτές του Συνασπισμού, η επίσκεψη στον νομό επιτρέπεται μόνο υπό καθεστώς επιτήρησης, οι επικοινωνίες παρακολουθούνται επιδεικτικά, ούτως ώστε να αποφεύγονται, και το παραδοσιακό ή ηλεκτρονικό ταχυδρομείο καταστρέφεται. Στο προηγούμενο συμπέρασμα καταλήγουμε αβίαστα επειδή το κόμμα αυτό στη Μεσσηνία στηρίζει –όπως και όλα τα άλλα κόμματα– τον εφοπλιστή Κωνσταντακόπουλο που χτίζει (έχτισε κιόλας την πρώτη) τέσσερις ιδιωτικές πόλεις στο νομό, τη λεγόμενη Π.Ο.Τ.Α.
Αυτή η ιδιωτική πολεοδομία ενταφιάζει ένα τοπίο μοναδικού φυσικού κάλλους, μια περιοχή ιδιαίτερου ιστορικού ενδιαφέροντος και μια οικονομία ευαίσθητων ισορροπιών όπως έχουν αποδείξει παλαιότερα δημοσιεύματα της «Ελευθεροτυπίας», της «Εποχής», της «ΓΑΛΕΡΑΣ», που δεν κυκλοφορούν στη Μεσσηνία λόγω του καθεστώτος επιτήρησης. Χωρίς πληροφόρηση, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς πολιτικό έρμα και στόχους, μόνη και αβοήθητη, χωρίς επαφές με την ηγεσία, η νομαρχιακή επιτροπή του ΣΥΝ συντάσσεται με τον επιχειρηματία, λειτουργεί ως τμήμα της πολιτικής του προστασίας (αυτή είναι η πολιτική τελικά του Συνασπισμού για την Π.Ο.Τ.Α.) αντίθετα στη δράση των βουλευτών του κόμματος, αντίθετα με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα, αντίθετα με τα λαϊκά συμφέροντα, αγνοώντας τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, εις βάρος του περιβάλλοντος, της Ιστορίας και του τόπου.
Προφανώς λόγω των ειδικών συνθηκών, και πάλι, δεν κατέστη δυνατόν να πληροφορηθούν στην Κουμουνδούρου που έχει φτάσει η νομαρχιακή επιτροπή Μεσσηνίας. Αν γνώριζαν την κατάσταση θα επανέφεραν την πολιτική τάξη. Το φύλλο της «Ελευθερίας» Καλαμάτας (22/12/08) που δημοσιεύει την απόφαση της Ν.Ε. Μεσσηνίας για την Π.Ο.Τ.Α., αφού κρύφτηκε στις διπλές σόλες έμπιστου συνεργάτη μας, περνώντας νύχτα τα βουνά, ξεγελώντας σκοπιές και περίπολα, έφτασε τελικά ανέπαφο στα χέρια μας.
Καλή πατρίδα σύντροφοι
Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008
Για την ΠΟΤΑ Μεσσηνίας
1872
Ονομάζομαι Θανάσης Κουλαφέτης, νομομαθής από του Ρωμανού. Χρημάτισα πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών Μεσσηνίας. Έχω δυο-τρία λογοτεχνικά κείμενα στο συρτάρι, πλούσια αρθρογραφία στον τοπικό Τύπο και τακτική συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς.
Πριν δυο χρόνια περίπου, οδηγώντας από τη Γιάλοβα της Πύλου προς του Ρωμανού, βγήκα από τον δρόμο και στουκάρισα νυχτιάτικα πάνω στις ελιές. Για τον θάνατό μου φταίω εγώ αποκλειστικά. Δεν υπονοώ ότι κάποιος ίσως περιποιήθηκε τα φρένα μου ή το σύστημα διεύθυνσης. Δεν φταίει το οδόστρωμα. Δεν κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα άλλος στο δρόμο. Αυτές οι ελιές θα είχαν ξεριζωθεί, ίσως, αν δεν ήμουν τότε εν ζωή και θα ‘τρεχα ακόμα στα χωράφια. Θα είχαν ξεριζωθεί όπως χιλιάδες άλλες για να κτίσουν στη θέση τους την “Costa Navarino”, (πρώην Π.Ο.Τ.Α.), ένα συγκρότημα κτισμάτων σε μέγεθος ίσο με μια πόλη 10.000 κατοίκων. Ούτε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για ηθικό αυτουργό στο δυστύχημά μου, αφού κανείς δεν με προέτρεψε να διασώσω το μοναδικό φυσικό κάλλος της περιοχής. Εγώ ο ίδιος είχα αυτή την ολέθρια για τον εαυτό μου έμπνευση, τη μανία διάσωσης του γενέθλιου τόπου και την ακεραιότητα της περιουσίας των συγχωριανών μου. Και δεν με έσπρωξαν στον θάνατο τα «μπράβο» και «ζήτω» των οπαδών μου, αφού δεν είχα. Ελάχιστοι συμφωνούσαν μαζί μου κι αυτοί απομονωμένοι απ’ τον πολύ κόσμο όταν δεν συγκέντρωναν την δυσπιστία, την εχθρότητα του πλήθους.
Ακόμα και το κόμμα μου, ο «Συνασπισμός» αν και υπερασπιζόμουν μια υπόθεση των άμεσων προτεραιοτήτων του, της οικολογίας και του πολιτισμού, δηλαδή, πάντα εμπόδιζε, διέβαλε, αντιστρατευόταν κάθε προσπάθειά μου. Αλλά και μετά τον θάνατό μου καταπολεμά την πιθανή δικαίωσή μου. Και, σκεφτείτε, ο αγώνας μου ήταν για τη σωτηρία του Ναυαρίνου όπου έχει υπογραφεί η ιδρυτική πράξη του ελληνικού κράτους. Κατάφερα να σώσω κάποιες ελιές. Ίσως…
Εν τούτοις αυτή είναι η εν ζωή κατάσταση των πραγμάτων. Υπάρχει και η μετά θάνατον.
Συνοδοιπόροι επικρατείας
πρώτον: Τώρα πια, έχω συνοδοιπόρους τους αναρχοαυτόνομους ακτιβιστές του Συμβουλίου Επικρατείας. Σύμφωνα με απόφασή τους, η χωροθέτηση των οικοδομικών συγκροτημάτων “Costa Navarino”, (πρώην ΠΟΤΑ), είναι αντισυνταγματική ακόμα κι αν υπάρξουν νέα νομοθετήματα που θα επιτρέπουν την εγκατάστασή της. Γιατί; Επειδή λέει το ΣτΕ πρώτα καταστρώνεται ο χωροταξικός σχεδιασμός και κατόπιν εντάσσονται σ’ αυτόν τουριστικές δραστηριότητες εφόσον προβλέπονται. Το αντίθετο είναι συνταγματικά αδιανόητο.
Οι βελτιώσεις του Άδη.
δεύτερον: Έχω αλλάξει. Είμαι το αρνητικό όσων πρέσβευα πριν να πέσω και σκοτωθώ στις ελιές. Τουλάχιστον προσπαθώ να κατανοήσω το δίκιο της άλλης πλευράς. Παραδείγματος χάριν: Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή την παρουσίαση της “Costa Navarino” από τον διευθύνοντα σύμβολό της κ. Άχ. Κωνσταντακόπουλο (23/5/2008). Μας πληροφόρησε μεταξύ άλλων, ότι κάθε χρόνο θα φτάνουν στη Μεσσηνία 60.000 πλούσιοι τουρίστες. Πότε; Το 2009! Εν τούτοις, όπως διαβάσαμε μετά από ένα μήνα στην «Ελευθερία» της Καλαμάτας, μόλις 3.500 «πλούσιοι» έφτασαν στο αεροδρόμιο της Μεσσηνίας το 2008. Ενώ το πρώτο πεντάμηνο του 2005 πήγαν στην Καλαμάτα 9.474 «πλούσιοι». Και σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα (22 Ιουνίου 2008) ο τουρισμός της Πελοποννήσου ελπίζει στην ακρίβεια των πλοίων. Δηλαδή, για να ανέβει η τουριστική κίνηση στη Μεσσηνία 2.000 τοις εκατό (όσο προβλέπει ο κ. Κωνσταντακόπουλος) θα πρέπει να καταβαραθρωθούν οι θαλάσσιες συγκοινωνίες της νησιωτικής μας χώρας και το πετρέλαιο να φτάσει σε ένα χρόνο τα 6.000 δολάρια το βαρέλι. Και μαζί με την πλήρη, την απόλυτη ακινητοποίηση των πλοίων, προβλέπεται να καταστραφούν ολοσχερώς οι αυτοκινητόδρομοι του κράτους εκτός από τις διαδρομές Πάτρα-Καλαμάτα και Καλαμάτα-Αθήνα, ούτως ώστε στους 60.000 πλούσιους τουρίστες να απομείνει μοναδικός, αποκλειστικός προορισμός η Μεσσηνία.
Οι χωριάτικες πισίνες
Στην ίδια παρουσίαση «στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου “FILOXENIA”», ο κ. Κωνσταντακόπουλος διαβεβαίωσε και πάλι ότι στην καρδιά της φιλοσοφίας της “Costa Navarino” είναι ο σεβασμός για την περιοχή, το περιβάλλον, τις παραδόσεις, την τοπική κοινωνία, την αρχιτεκτονική, τον φυσικό πλούτο και την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του τόπου.
Πράγματι, τις προθέσεις αυτές επιβεβαιώνει ο ίδιος ο τίτλος της επιχείρησης. Ενώ θα μπορούσε να ονομάζεται Τζωρτζ, Τζων, Άλφρεντ, Γκέραρντ, Φράνς Πήτερ και, γιατί όχι, Μπριζίτ, Μπάρμπαρα, ή Χέλγκα, προτιμήθηκε το Κώστας, στη λατινική του εκφορά, δημοφιλέστατο σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε κοινωνικό στρώμα και κοινώς αποδεκτό όπως και το επώνυμο Ναυαρίνο. Και είμαι βέβαιος ότι όλες οι εγκαταστάσεις της επιχείρησης θα έχουν ως πρότυπα τις παραδοσιακές πισίνες της Αραπόλακας, τα γήπεδα γκολφ του Λέζαγα, τα χωριάτικα spa του Βουρκόνερου, τα ντόπια συνεδριακά κέντρα (Μανούζαγα-Γιάλοβα-Τσιχλή Μπαμπά) και τα υδάτινα πάρκα του Πετροχωρίου και του Ξερολάγκαδου.
Κώνωψ ο οικολογικός
Αυτές βέβαια που συγκεντρώνουν τα δύσπιστα βλέμματα των οικολόγων είναι οι διαβεβαιώσεις του κ. Διευθύνοντος Συμβούλου (του ιδιοκτήτη δηλαδή), για τον σεβασμό που τρέφει η επιχείρηση στο φυσικό περιβάλλον. Για να καθησυχάσουμε τις ανησυχίες των καχύποπτων θα αρκεστούμε σε ένα παράδειγμα και μόνο.
Είναι γνωστό, ότι η περιοχή της Πυλίας όπου οικοδομείται η “Costa Navarino”, (πρώην ΠΟΤΑ), μαστίζεται από τα κουνούπια. Τα πολυπληθέστατα σμήνη τους, οφείλουν την ενοχλητική, τη βασανιστική παρουσία τους στην υγρασία του Ιονίου και στην παρακείμενη λιμνοθάλασσα του Ναυαρίνου. Η Νομαρχία προκηρύσσει εναντίον τους κάθε χρόνο γενικούς ή τοπικούς ψεκασμούς. Εν τούτοις, η κατάσταση φέτος είναι αφόρητη. Οι κάτοικοι της Γιάλοβας και της Μπούκας (δίπλα στην “Costa”) δεινοπαθούν από τις επιδρομές των κουνουπιών και «εκτιμούν» (Ελευθερία, 3 Ιουνίου 2008) πως «η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη». Αλλά ο σεβασμός στο περιβάλλον είναι το υπέρτατο καθήκον της επιχείρησης, η πανίδα της υπαίθρου είναι μία από τις πλέον αξιοσέβαστες παραμέτρους του οικοσυστήματος. Η “Costa Navarino” εκτός από τις δύο γιγαντιαίες λιμνοδεξαμενές που έχει ήδη κατασκευάσει για την άρδευση των γηπέδων γκολφ σχεδιάζει δεκάδες άλλες στέρνες, πισίνες, νεροσυρμές, λίμνες, λιμνούλες, για την ψυχαγωγία των επισκεπτών.
Από αυτά τα υδάτινα πάρκα αναμένεται φυσικά να επωφεληθεί και το τοπικό οικοσύστημα. Και επειδή (αν έχουμε πληροφορηθεί καλά) ο κατασκευαστής των δύο μεγάλων πισίνων είναι ο ίδιος διαπρεπής επιστήμων που δημιούργησε το κωπηλατοδρόμιο του Μαραθώνα, λογικά θα πολλαπλασιαστούν -και εδώ και εκεί- τα μαλάκια, τα λεπιδόπτερα, τα κοιλεντερωτά, τα αρθρόποδα, τα αμφίβια και τα άλλα όντα ψυχρής κυκλοφορίας.
Αυτό το εκτεταμένο υδάτινο δίκτυο που θα λειτουργεί για τις ανάγκες της “Costa Navarino” και μόνον, σε μια εποχή λειψυδρίας, ανομβρίας, ανατροπής των κλιματικών συνθηκών, συμβάλλει ώστε να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές συνθήκες ύδρευσης των οικισμών όπου η έλλειψη νερού ήταν δομικό στοιχείο της τοπικής οικονομίας. Ήδη, στα χωριά της Πύλου η παροχή νερού έχει μειωθεί στο μισό, οι βρύσες λειτουργούν 4-5 ώρες τη μέρα, ενώ, ως γνωστόν, για την άρδευση ενός γηπέδου γκολφ 18 οπών απαιτούνται τόσα κυβικά νερού όσα για την ύδρευση μιας πόλης 10.000 κατοίκων. Όπως λέει ο κ. Κωνσταντακόπουλος «πρέπει να αξιοποιήσουμε την αυθεντικότητα του προορισμού, τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της Μεσσηνίας, τις πλούσιες εμπειρίες που προσφέρονται» αυτές, λέμε εμείς, που τραγούδησε ο Σεφέρης γράφοντας «Δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές» ή όπως λέει ο Ρίτσος «Δεν υπάρχει νερό, μονάχα φως, ο κόσμος χάνεται στο φως».
Η πόλη της αγοράς και της ζήτησης
Και την πόλη αυτή με το παραδοσιακό όνομα “Costa Navarino” που σύμφωνα με βάσιμες δημοσιογραφικές πληροφορίες το Συμβούλιο της Επικρατείας κηρύσσει αυθαίρετη, σχεδίασε ο μέγιστος έλληνας αρχιτέκτονας, αυτός που πρόσφατα δήλωσε «η αρχιτεκτονική επιτελεί έργο κοινωνικό».
Αγαπητοί φίλοι ζούμε στιγμές ιστορικές. Είναι πρώτη φορά που κάποιος με το έργο του προτείνει την κοινωνία των πελατών. Αυτό που δεν μπόρεσαν να συλλάβουν (και να πραγματοποιήσουν δια μέσου των αιώνων οι φιλόσοφοι, οι οικονομολόγοι, οι πολιτικοί, το κατόρθωσε ως ενόραση και ως πραγμάτωση, ένας μηχανικός απ’ την Ελλάδα, ο κ. Τομπάζης. Η κοινωνία των πελατών είναι παρούσα. Τις πολύπλοκες μακιαβελικές, καφκικές, απάνθρωπες σχέσεις των αστικών, των προλεταριακών πολιτευμάτων διαδέχονται επιτέλους οι απλές, απλούστατες συναλλαγές του μπακάλικου, του ψιλικατζίδικου, της ταβέρνας, του ξενοδοχείου. Ο Θουκιδίδης, ο Πλάτων, ο Ακινάτης, ο Ρουσσώ, ο Λένιν, σε δυο τρεις φράσεις: «Τι θέλετε;» «Κάτι καλό και φητνό» «Πόσο κάνει;» «τόσο», «ευχαριστώ». Η πιστωτική κάρτα αντικαθιστά πλέον ταυτότητα, απολυτήριο, διαβατήριο, πιστοποιητικό γεννήσεως και κοινωνικών φρονημάτων. Το σύνταγμα αντικαθιστά ο τιμοκατάλογος, το τιμολόγιο τους νόμους του κράτους και οι οδηγίες χρήσεως το εκπαιδευτικό σύστημα. Βρισκόμαστε πια στο καθεστώς του 21ου αιώνα και αυτό χάριν στην “Costa Navarino” και τον μεγαλοφυή κ. Τομπάζη.
Οι νέοι Παρθενώνες
Ασφαλώς θα έχει προσέξει ο αναγνώστης εκείνα τα διαφημιζόμενα Ι.Χ. που γλιστρούν σαν συναρπαστικές οπτασίες, αυτά και μόνον αυτά σε τοπία τηλεοπτικά και ονειρεμένα. Την εικόνα αυτή μας θυμίζει η μοναδική και ανεπανάληπτη κατοικία «μη αμιγώς τουριστική» που κοσμεί τις μαγευτικές σελίδες του μεσσηνιακού Τύπου όταν περιγράφουν την ιδανική πολιτεία “Costa Navarino” όπου εδρεύουν αγαθοεργοί επιχειρηματίες, ευπατρίδες πολιτικοί, πεφωτισμένοι δεσπότες και 60.000 πλούσιοι υδροχαρείς και ηλιοβόροι. Και επειδή το κτίσμα αυτό, με υπογραφή Αλέξανδρος Τομπάζης, έχει απ’ όλα, ήτοι υπόστεγα, καμάρες, εξώστες, μπαλκόνια, βεράντες (μόνο η στέγη του έχει έξι διαφορετικά ύψη) δεν διακρίνουμε οι αδαείς σε ποιόν παραδοσιακό ρυθμό ανήκει. Και μεταξύ του Πηλιορείτικου βορειοελλαδικού κυκλαδικού ή μεσογειακού, το κατατάσσουμε στον μεγαθηριακό. Ρυθμός αντάξιος του κ. Τομπάζη που θεωρεί ότι «για μια αρχιτεκτονική σύνθεση είναι πολύ περιοριστικό το ύψος των 27 μέτρων». Προφανώς ο καλός αρχιτέκτων σχεδιάζει να οικοδομήσει ένα μνημείο μεγαλύτερης κοσμοϊστορικής σημασίας από τον Παρθενώνα ο οποίος έχει ύψος 13,72 μ. Αυτός ο ίδιος φρονεί ότι τα οικοδομικά μεγαθήρια «είναι μια οικολογική απάντηση στις αχανείς κηπουπόλεις». Κηπουπόλεις όπως το Αιγάλεω, το Μοσχάτο, η Ελευσίνα, η Καλαμαριά και η Τούμπα συμπληρώνουμε εμείς. Αλλά για να επανέλθουμε στην “Costa Navarino” υποθέτουμε ότι τις υψηπετείς ενοράσεις των αναδόχων θα προσγειώνουν στα ανθρώπινα μέτρα, τα ακροάματα των εστιατορίων και ταβερνών, που θα θρηνούν μελωδικά, παραδοσιακά, για «δρόμους όλο λάσπη και σπίτια ρημαδιό» ή για «καμαρούλες μια σταλιά, δύο επί τρία, πόθοι και λατρεία».
Η οσία Πισίνα και ο άγιος Συνεδρίων
Στη φωτογραφία που δημοσιεύει η «Ελευθερία» της Καλαμάτας την 24η Μαΐου 2008 και υπό τον τίτλο «μια νέα πόλη δημιουργείται» στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου «Φιλοξένεια» διακρίνουμε μεταξύ άλλων τους Χαρίλαο Τρικούπη και Θεόδωρο Δηλιγιάννη τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο, τον Παπάγο, τον Καραμανλή και τον Αντρέα Παπανδρέου να προσβλέπουν με πίστη και ελπίδα προς τον κ. Αχ. Κωνσταντακόπουλο που κηρύσσει την Εθνική Παλιγγενεσία.
Ενός ατόμου, μόνον, η παρουσία, μου είναι ακατανόητη. Και εννοώ την πατριαρχική μορφή του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου. Και μη νομίσεις, αναγνώστη, ότι με κατέλαβε ξαφνικά κάποιο αντιχριστιανικό μένος. Τουναντίον, δεν αντιλαμβάνομαι πώς ανέχεται ο ποιμενάρχης την επαγγελία μας πολιτείας έξω από τους κόλπους της εκκλησίας, αλιβάνιστης, αλειτούργητης, άθεης. Πραγματικά, έχω στα χέρια μου την γενική κάτοψη της “Costa Navarino” και πουθενά, σε κανένα σημείο δεν διακρίνεται ούτε ένας ιερός ναός, ένας αγιασμένος τόπος, ένα προσκυνητάρι, ένα εικονοστάσι, τίποτα!!! Πράγμα πρωτοφανές, ξένο, προκλητικό, απαράδεκτο για μια ευλογημένη χώρα όπως η Ελλάδα και τον ορθόδοξο λαό της. Υποψιαζόμαστε βασίμως, ότι οι κατασκευαστές υποχώρησαν στις απαιτήσεις των τουριστικών εταιριών που αναλαμβάνουν τη λειτουργία των ξενοδοχειακών μονάδων. Και έτσι, αντί ο Άγιος Κωνσταντίνος, θα εορτάζεται ο Άγιος Ωλικλιουντίνος, αντί η Αγία Μαρίνα, η Οσία Πισίνα, ο Άγιος Συνεδρίων και ο Άγιος Γκολφδεκαοκτωοπών.
Οι αμιγώς φιλέλληνες
Θα κλείσω προς το παρόν, θέτοντας ένα ερώτημα. Εάν γίνει πόλεμος, αυτοί οι 60.000 πλούσιοι με ποια πλευρά θα πολεμήσουν; Για την Ελλάδα ή εναντίον της; Το ερώτημα τίθεται σε κάθε Πόντιο, σε κάθε πολίτη των πρώην σοσιαλιστικών χωρών που θέλει να εγκατασταθεί στη χώρα μας, γιατί όχι και στου Κωσταβαρινιώτες; Τι κι αν είναι αλλοεθνείς ή αλλόδοξοι; Και ο Κόδριγκτων ήταν αλλοδαπός και ο Σανταρόζα και ο Βύρων και χιλιάδες άλλοι φιλέλληνες. Ή μήπως αυτοί οι 60.000 δεν είναι φιλλέληνες; Ούτως ή άλλως, αφού είναι «μη αμιγώς τουρίστες» να υποχρεωθούν βιαίως να φέρουν όπλα, υπό την απειλή στρατοδικείων ή έστω «μη αμιγώς στρατοδικείων».
Αλλά επ’ αυτών θα επανέλθω, αν και θανόντας, και σας βεβαιώνω γι’ αυτό, λέγοντας ότι αφού υπήρξε πρώτη φορά, γιατί όχι και δεύτερη.
Ονομάζομαι Θανάσης Κουλαφέτης, νομομαθής από του Ρωμανού. Χρημάτισα πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών Μεσσηνίας. Έχω δυο-τρία λογοτεχνικά κείμενα στο συρτάρι, πλούσια αρθρογραφία στον τοπικό Τύπο και τακτική συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς.
Πριν δυο χρόνια περίπου, οδηγώντας από τη Γιάλοβα της Πύλου προς του Ρωμανού, βγήκα από τον δρόμο και στουκάρισα νυχτιάτικα πάνω στις ελιές. Για τον θάνατό μου φταίω εγώ αποκλειστικά. Δεν υπονοώ ότι κάποιος ίσως περιποιήθηκε τα φρένα μου ή το σύστημα διεύθυνσης. Δεν φταίει το οδόστρωμα. Δεν κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα άλλος στο δρόμο. Αυτές οι ελιές θα είχαν ξεριζωθεί, ίσως, αν δεν ήμουν τότε εν ζωή και θα ‘τρεχα ακόμα στα χωράφια. Θα είχαν ξεριζωθεί όπως χιλιάδες άλλες για να κτίσουν στη θέση τους την “Costa Navarino”, (πρώην Π.Ο.Τ.Α.), ένα συγκρότημα κτισμάτων σε μέγεθος ίσο με μια πόλη 10.000 κατοίκων. Ούτε μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για ηθικό αυτουργό στο δυστύχημά μου, αφού κανείς δεν με προέτρεψε να διασώσω το μοναδικό φυσικό κάλλος της περιοχής. Εγώ ο ίδιος είχα αυτή την ολέθρια για τον εαυτό μου έμπνευση, τη μανία διάσωσης του γενέθλιου τόπου και την ακεραιότητα της περιουσίας των συγχωριανών μου. Και δεν με έσπρωξαν στον θάνατο τα «μπράβο» και «ζήτω» των οπαδών μου, αφού δεν είχα. Ελάχιστοι συμφωνούσαν μαζί μου κι αυτοί απομονωμένοι απ’ τον πολύ κόσμο όταν δεν συγκέντρωναν την δυσπιστία, την εχθρότητα του πλήθους.
Ακόμα και το κόμμα μου, ο «Συνασπισμός» αν και υπερασπιζόμουν μια υπόθεση των άμεσων προτεραιοτήτων του, της οικολογίας και του πολιτισμού, δηλαδή, πάντα εμπόδιζε, διέβαλε, αντιστρατευόταν κάθε προσπάθειά μου. Αλλά και μετά τον θάνατό μου καταπολεμά την πιθανή δικαίωσή μου. Και, σκεφτείτε, ο αγώνας μου ήταν για τη σωτηρία του Ναυαρίνου όπου έχει υπογραφεί η ιδρυτική πράξη του ελληνικού κράτους. Κατάφερα να σώσω κάποιες ελιές. Ίσως…
Εν τούτοις αυτή είναι η εν ζωή κατάσταση των πραγμάτων. Υπάρχει και η μετά θάνατον.
Συνοδοιπόροι επικρατείας
πρώτον: Τώρα πια, έχω συνοδοιπόρους τους αναρχοαυτόνομους ακτιβιστές του Συμβουλίου Επικρατείας. Σύμφωνα με απόφασή τους, η χωροθέτηση των οικοδομικών συγκροτημάτων “Costa Navarino”, (πρώην ΠΟΤΑ), είναι αντισυνταγματική ακόμα κι αν υπάρξουν νέα νομοθετήματα που θα επιτρέπουν την εγκατάστασή της. Γιατί; Επειδή λέει το ΣτΕ πρώτα καταστρώνεται ο χωροταξικός σχεδιασμός και κατόπιν εντάσσονται σ’ αυτόν τουριστικές δραστηριότητες εφόσον προβλέπονται. Το αντίθετο είναι συνταγματικά αδιανόητο.
Οι βελτιώσεις του Άδη.
δεύτερον: Έχω αλλάξει. Είμαι το αρνητικό όσων πρέσβευα πριν να πέσω και σκοτωθώ στις ελιές. Τουλάχιστον προσπαθώ να κατανοήσω το δίκιο της άλλης πλευράς. Παραδείγματος χάριν: Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή την παρουσίαση της “Costa Navarino” από τον διευθύνοντα σύμβολό της κ. Άχ. Κωνσταντακόπουλο (23/5/2008). Μας πληροφόρησε μεταξύ άλλων, ότι κάθε χρόνο θα φτάνουν στη Μεσσηνία 60.000 πλούσιοι τουρίστες. Πότε; Το 2009! Εν τούτοις, όπως διαβάσαμε μετά από ένα μήνα στην «Ελευθερία» της Καλαμάτας, μόλις 3.500 «πλούσιοι» έφτασαν στο αεροδρόμιο της Μεσσηνίας το 2008. Ενώ το πρώτο πεντάμηνο του 2005 πήγαν στην Καλαμάτα 9.474 «πλούσιοι». Και σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα (22 Ιουνίου 2008) ο τουρισμός της Πελοποννήσου ελπίζει στην ακρίβεια των πλοίων. Δηλαδή, για να ανέβει η τουριστική κίνηση στη Μεσσηνία 2.000 τοις εκατό (όσο προβλέπει ο κ. Κωνσταντακόπουλος) θα πρέπει να καταβαραθρωθούν οι θαλάσσιες συγκοινωνίες της νησιωτικής μας χώρας και το πετρέλαιο να φτάσει σε ένα χρόνο τα 6.000 δολάρια το βαρέλι. Και μαζί με την πλήρη, την απόλυτη ακινητοποίηση των πλοίων, προβλέπεται να καταστραφούν ολοσχερώς οι αυτοκινητόδρομοι του κράτους εκτός από τις διαδρομές Πάτρα-Καλαμάτα και Καλαμάτα-Αθήνα, ούτως ώστε στους 60.000 πλούσιους τουρίστες να απομείνει μοναδικός, αποκλειστικός προορισμός η Μεσσηνία.
Οι χωριάτικες πισίνες
Στην ίδια παρουσίαση «στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου “FILOXENIA”», ο κ. Κωνσταντακόπουλος διαβεβαίωσε και πάλι ότι στην καρδιά της φιλοσοφίας της “Costa Navarino” είναι ο σεβασμός για την περιοχή, το περιβάλλον, τις παραδόσεις, την τοπική κοινωνία, την αρχιτεκτονική, τον φυσικό πλούτο και την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του τόπου.
Πράγματι, τις προθέσεις αυτές επιβεβαιώνει ο ίδιος ο τίτλος της επιχείρησης. Ενώ θα μπορούσε να ονομάζεται Τζωρτζ, Τζων, Άλφρεντ, Γκέραρντ, Φράνς Πήτερ και, γιατί όχι, Μπριζίτ, Μπάρμπαρα, ή Χέλγκα, προτιμήθηκε το Κώστας, στη λατινική του εκφορά, δημοφιλέστατο σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε κοινωνικό στρώμα και κοινώς αποδεκτό όπως και το επώνυμο Ναυαρίνο. Και είμαι βέβαιος ότι όλες οι εγκαταστάσεις της επιχείρησης θα έχουν ως πρότυπα τις παραδοσιακές πισίνες της Αραπόλακας, τα γήπεδα γκολφ του Λέζαγα, τα χωριάτικα spa του Βουρκόνερου, τα ντόπια συνεδριακά κέντρα (Μανούζαγα-Γιάλοβα-Τσιχλή Μπαμπά) και τα υδάτινα πάρκα του Πετροχωρίου και του Ξερολάγκαδου.
Κώνωψ ο οικολογικός
Αυτές βέβαια που συγκεντρώνουν τα δύσπιστα βλέμματα των οικολόγων είναι οι διαβεβαιώσεις του κ. Διευθύνοντος Συμβούλου (του ιδιοκτήτη δηλαδή), για τον σεβασμό που τρέφει η επιχείρηση στο φυσικό περιβάλλον. Για να καθησυχάσουμε τις ανησυχίες των καχύποπτων θα αρκεστούμε σε ένα παράδειγμα και μόνο.Είναι γνωστό, ότι η περιοχή της Πυλίας όπου οικοδομείται η “Costa Navarino”, (πρώην ΠΟΤΑ), μαστίζεται από τα κουνούπια. Τα πολυπληθέστατα σμήνη τους, οφείλουν την ενοχλητική, τη βασανιστική παρουσία τους στην υγρασία του Ιονίου και στην παρακείμενη λιμνοθάλασσα του Ναυαρίνου. Η Νομαρχία προκηρύσσει εναντίον τους κάθε χρόνο γενικούς ή τοπικούς ψεκασμούς. Εν τούτοις, η κατάσταση φέτος είναι αφόρητη. Οι κάτοικοι της Γιάλοβας και της Μπούκας (δίπλα στην “Costa”) δεινοπαθούν από τις επιδρομές των κουνουπιών και «εκτιμούν» (Ελευθερία, 3 Ιουνίου 2008) πως «η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη». Αλλά ο σεβασμός στο περιβάλλον είναι το υπέρτατο καθήκον της επιχείρησης, η πανίδα της υπαίθρου είναι μία από τις πλέον αξιοσέβαστες παραμέτρους του οικοσυστήματος. Η “Costa Navarino” εκτός από τις δύο γιγαντιαίες λιμνοδεξαμενές που έχει ήδη κατασκευάσει για την άρδευση των γηπέδων γκολφ σχεδιάζει δεκάδες άλλες στέρνες, πισίνες, νεροσυρμές, λίμνες, λιμνούλες, για την ψυχαγωγία των επισκεπτών.
Από αυτά τα υδάτινα πάρκα αναμένεται φυσικά να επωφεληθεί και το τοπικό οικοσύστημα. Και επειδή (αν έχουμε πληροφορηθεί καλά) ο κατασκευαστής των δύο μεγάλων πισίνων είναι ο ίδιος διαπρεπής επιστήμων που δημιούργησε το κωπηλατοδρόμιο του Μαραθώνα, λογικά θα πολλαπλασιαστούν -και εδώ και εκεί- τα μαλάκια, τα λεπιδόπτερα, τα κοιλεντερωτά, τα αρθρόποδα, τα αμφίβια και τα άλλα όντα ψυχρής κυκλοφορίας.
Αυτό το εκτεταμένο υδάτινο δίκτυο που θα λειτουργεί για τις ανάγκες της “Costa Navarino” και μόνον, σε μια εποχή λειψυδρίας, ανομβρίας, ανατροπής των κλιματικών συνθηκών, συμβάλλει ώστε να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές συνθήκες ύδρευσης των οικισμών όπου η έλλειψη νερού ήταν δομικό στοιχείο της τοπικής οικονομίας. Ήδη, στα χωριά της Πύλου η παροχή νερού έχει μειωθεί στο μισό, οι βρύσες λειτουργούν 4-5 ώρες τη μέρα, ενώ, ως γνωστόν, για την άρδευση ενός γηπέδου γκολφ 18 οπών απαιτούνται τόσα κυβικά νερού όσα για την ύδρευση μιας πόλης 10.000 κατοίκων. Όπως λέει ο κ. Κωνσταντακόπουλος «πρέπει να αξιοποιήσουμε την αυθεντικότητα του προορισμού, τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της Μεσσηνίας, τις πλούσιες εμπειρίες που προσφέρονται» αυτές, λέμε εμείς, που τραγούδησε ο Σεφέρης γράφοντας «Δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές» ή όπως λέει ο Ρίτσος «Δεν υπάρχει νερό, μονάχα φως, ο κόσμος χάνεται στο φως».Η πόλη της αγοράς και της ζήτησης
Και την πόλη αυτή με το παραδοσιακό όνομα “Costa Navarino” που σύμφωνα με βάσιμες δημοσιογραφικές πληροφορίες το Συμβούλιο της Επικρατείας κηρύσσει αυθαίρετη, σχεδίασε ο μέγιστος έλληνας αρχιτέκτονας, αυτός που πρόσφατα δήλωσε «η αρχιτεκτονική επιτελεί έργο κοινωνικό».
Αγαπητοί φίλοι ζούμε στιγμές ιστορικές. Είναι πρώτη φορά που κάποιος με το έργο του προτείνει την κοινωνία των πελατών. Αυτό που δεν μπόρεσαν να συλλάβουν (και να πραγματοποιήσουν δια μέσου των αιώνων οι φιλόσοφοι, οι οικονομολόγοι, οι πολιτικοί, το κατόρθωσε ως ενόραση και ως πραγμάτωση, ένας μηχανικός απ’ την Ελλάδα, ο κ. Τομπάζης. Η κοινωνία των πελατών είναι παρούσα. Τις πολύπλοκες μακιαβελικές, καφκικές, απάνθρωπες σχέσεις των αστικών, των προλεταριακών πολιτευμάτων διαδέχονται επιτέλους οι απλές, απλούστατες συναλλαγές του μπακάλικου, του ψιλικατζίδικου, της ταβέρνας, του ξενοδοχείου. Ο Θουκιδίδης, ο Πλάτων, ο Ακινάτης, ο Ρουσσώ, ο Λένιν, σε δυο τρεις φράσεις: «Τι θέλετε;» «Κάτι καλό και φητνό» «Πόσο κάνει;» «τόσο», «ευχαριστώ». Η πιστωτική κάρτα αντικαθιστά πλέον ταυτότητα, απολυτήριο, διαβατήριο, πιστοποιητικό γεννήσεως και κοινωνικών φρονημάτων. Το σύνταγμα αντικαθιστά ο τιμοκατάλογος, το τιμολόγιο τους νόμους του κράτους και οι οδηγίες χρήσεως το εκπαιδευτικό σύστημα. Βρισκόμαστε πια στο καθεστώς του 21ου αιώνα και αυτό χάριν στην “Costa Navarino” και τον μεγαλοφυή κ. Τομπάζη.
Οι νέοι Παρθενώνες
Ασφαλώς θα έχει προσέξει ο αναγνώστης εκείνα τα διαφημιζόμενα Ι.Χ. που γλιστρούν σαν συναρπαστικές οπτασίες, αυτά και μόνον αυτά σε τοπία τηλεοπτικά και ονειρεμένα. Την εικόνα αυτή μας θυμίζει η μοναδική και ανεπανάληπτη κατοικία «μη αμιγώς τουριστική» που κοσμεί τις μαγευτικές σελίδες του μεσσηνιακού Τύπου όταν περιγράφουν την ιδανική πολιτεία “Costa Navarino” όπου εδρεύουν αγαθοεργοί επιχειρηματίες, ευπατρίδες πολιτικοί, πεφωτισμένοι δεσπότες και 60.000 πλούσιοι υδροχαρείς και ηλιοβόροι. Και επειδή το κτίσμα αυτό, με υπογραφή Αλέξανδρος Τομπάζης, έχει απ’ όλα, ήτοι υπόστεγα, καμάρες, εξώστες, μπαλκόνια, βεράντες (μόνο η στέγη του έχει έξι διαφορετικά ύψη) δεν διακρίνουμε οι αδαείς σε ποιόν παραδοσιακό ρυθμό ανήκει. Και μεταξύ του Πηλιορείτικου βορειοελλαδικού κυκλαδικού ή μεσογειακού, το κατατάσσουμε στον μεγαθηριακό. Ρυθμός αντάξιος του κ. Τομπάζη που θεωρεί ότι «για μια αρχιτεκτονική σύνθεση είναι πολύ περιοριστικό το ύψος των 27 μέτρων». Προφανώς ο καλός αρχιτέκτων σχεδιάζει να οικοδομήσει ένα μνημείο μεγαλύτερης κοσμοϊστορικής σημασίας από τον Παρθενώνα ο οποίος έχει ύψος 13,72 μ. Αυτός ο ίδιος φρονεί ότι τα οικοδομικά μεγαθήρια «είναι μια οικολογική απάντηση στις αχανείς κηπουπόλεις». Κηπουπόλεις όπως το Αιγάλεω, το Μοσχάτο, η Ελευσίνα, η Καλαμαριά και η Τούμπα συμπληρώνουμε εμείς. Αλλά για να επανέλθουμε στην “Costa Navarino” υποθέτουμε ότι τις υψηπετείς ενοράσεις των αναδόχων θα προσγειώνουν στα ανθρώπινα μέτρα, τα ακροάματα των εστιατορίων και ταβερνών, που θα θρηνούν μελωδικά, παραδοσιακά, για «δρόμους όλο λάσπη και σπίτια ρημαδιό» ή για «καμαρούλες μια σταλιά, δύο επί τρία, πόθοι και λατρεία».
Η οσία Πισίνα και ο άγιος Συνεδρίων
Στη φωτογραφία που δημοσιεύει η «Ελευθερία» της Καλαμάτας την 24η Μαΐου 2008 και υπό τον τίτλο «μια νέα πόλη δημιουργείται» στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου «Φιλοξένεια» διακρίνουμε μεταξύ άλλων τους Χαρίλαο Τρικούπη και Θεόδωρο Δηλιγιάννη τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο, τον Παπάγο, τον Καραμανλή και τον Αντρέα Παπανδρέου να προσβλέπουν με πίστη και ελπίδα προς τον κ. Αχ. Κωνσταντακόπουλο που κηρύσσει την Εθνική Παλιγγενεσία.Ενός ατόμου, μόνον, η παρουσία, μου είναι ακατανόητη. Και εννοώ την πατριαρχική μορφή του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου. Και μη νομίσεις, αναγνώστη, ότι με κατέλαβε ξαφνικά κάποιο αντιχριστιανικό μένος. Τουναντίον, δεν αντιλαμβάνομαι πώς ανέχεται ο ποιμενάρχης την επαγγελία μας πολιτείας έξω από τους κόλπους της εκκλησίας, αλιβάνιστης, αλειτούργητης, άθεης. Πραγματικά, έχω στα χέρια μου την γενική κάτοψη της “Costa Navarino” και πουθενά, σε κανένα σημείο δεν διακρίνεται ούτε ένας ιερός ναός, ένας αγιασμένος τόπος, ένα προσκυνητάρι, ένα εικονοστάσι, τίποτα!!! Πράγμα πρωτοφανές, ξένο, προκλητικό, απαράδεκτο για μια ευλογημένη χώρα όπως η Ελλάδα και τον ορθόδοξο λαό της. Υποψιαζόμαστε βασίμως, ότι οι κατασκευαστές υποχώρησαν στις απαιτήσεις των τουριστικών εταιριών που αναλαμβάνουν τη λειτουργία των ξενοδοχειακών μονάδων. Και έτσι, αντί ο Άγιος Κωνσταντίνος, θα εορτάζεται ο Άγιος Ωλικλιουντίνος, αντί η Αγία Μαρίνα, η Οσία Πισίνα, ο Άγιος Συνεδρίων και ο Άγιος Γκολφδεκαοκτωοπών.
Οι αμιγώς φιλέλληνες
Θα κλείσω προς το παρόν, θέτοντας ένα ερώτημα. Εάν γίνει πόλεμος, αυτοί οι 60.000 πλούσιοι με ποια πλευρά θα πολεμήσουν; Για την Ελλάδα ή εναντίον της; Το ερώτημα τίθεται σε κάθε Πόντιο, σε κάθε πολίτη των πρώην σοσιαλιστικών χωρών που θέλει να εγκατασταθεί στη χώρα μας, γιατί όχι και στου Κωσταβαρινιώτες; Τι κι αν είναι αλλοεθνείς ή αλλόδοξοι; Και ο Κόδριγκτων ήταν αλλοδαπός και ο Σανταρόζα και ο Βύρων και χιλιάδες άλλοι φιλέλληνες. Ή μήπως αυτοί οι 60.000 δεν είναι φιλλέληνες; Ούτως ή άλλως, αφού είναι «μη αμιγώς τουρίστες» να υποχρεωθούν βιαίως να φέρουν όπλα, υπό την απειλή στρατοδικείων ή έστω «μη αμιγώς στρατοδικείων».
Αλλά επ’ αυτών θα επανέλθω, αν και θανόντας, και σας βεβαιώνω γι’ αυτό, λέγοντας ότι αφού υπήρξε πρώτη φορά, γιατί όχι και δεύτερη.
Θανάσης Κουλαφέτης
Για την αντιγραφή
Ρας Γκούξα
Για την αντιγραφή
Ρας Γκούξα
Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008
«Βουβά και ανήλιαγα στενά»
Δύο νεαροί, ένας Έλληνας και ένας Τούρκος, 18 και 19 ετών αντίστοιχα, σακάτεψαν έναν γέροντα στον σταθμό του Μονάχου και, ειλικρινά, μας πλημμύρισε ένα κύμα αισιοδοξίας για την ελληνοτουρκική συνεργασία στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
Στην προηγούμενη είδηση βέβαια, εμφιλοχορούν κάποιες ανησυχίες για την εθνική μας υπερηφάνια. Κάθε συνεργάτης των Τούρκων είναι ύποπτος. Εντούτοις, οι αμφιβολίες αυτές διασκεδάζονται αμέσως μόλις πληροφορηθούμε τα νεότερα από την Μανωλάδα, όπου οι απόγονοι του Αλεξάνδρου συνεχίζουν τον αγώνα εναντίον των ορδών του Πώρου (στους ελέφαντες, Πακιστανοί επέβαιναν). Ο Δήμαρχος Βουπρασίας, μαθαίνουμε, κύριος Αντώνης Σερέτης, για την ανανέωση των αδειών παραμονής ζητάει από τους επιδρομείς συμβόλαιο κατοικίας θεωρημένο από την Εφορία. Και όλοι ξέρουμε, ότι οι αλλόφυλοι, αχαΐρευτοι καθώς είναι, στην πλειοψηφία τους στεγάζονται σε καλύβες από καλάμια και πλαστικό που κατασκεύασαν οι ίδιοι. «Να ζητήσουν βεβαίωση από τον εργοδότη τους ότι φιλοξενούνται» προτείνει ο Δήμαρχος. «Να κόψουν το λαιμό τους» απαντούν με αυτοσυγκράτηση τα αφεντικά για να μη διασαλπίσουν ένα νέο «Ταν ή επί τας».
Και ενώ τα απεργιακά γεγονότα στα θερμοκήπια της φράουλας είναι ακόμα νωπά, η πνευματική ηγεσία του τόπου δεν υιοθετεί τον αγώνα της Μανωλάδας.
Διερωτάται κανείς, αυτοί οι έλληνες στιχουργοί και συνθέτες σε ποια χώρα να ζουν άραγε. Αυτοί που έχουν μελοποιήσει τα πάντα: «Μείνε μαζί μου έγκυος είμαι πολύ φερέγγυος», «Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει» -κάτι λέει μετά για Χαβάη- ή το άλλο: «Σε σιχαινόμουνα είχες το χάλι σου έτσι που μύριζε η μασχάλη σου». Αυτοί οι δημιουργοί, λοιπόν, οι λαϊκοί μας βάρδοι, από κοσμοπολιτισμό ή υπερβολική μεγαλοψυχία κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στην οφθαλμοφανέστατη, την χοντροκομμένη, προκλητική απειλή του ενός εκατομμυρίου εισβολέων. Δεν αρθρώνουν ούτε γρυ για το εν λόγω θέμα. Ούτε λέξη! Ούτε νότα!!!
Υποψιάζεται κανείς ότι κατά βάθος συμμερίζονται τους επιδρομείς αλλά δεν τολμάνε να εκδηλωθούνε. Εκείνος ο Αρχάγγελος του λαϊκού και βυζαντινού πενταγράμμου που τον τίμησαν πρόσφατα, ο Ηρόδοτος, ο Σολομός, ο Κολοκοτρώνης, ο Περικλής, ο Βαμβακάρης, ο Όμηρος, ο Βελουχιώτης, ο Μέγας Κωνσταντίνος, η Κασσιανή και η Μαρία η Μαγδαληνή στην «Ζούγκλα» του Τριανταφυλλόπουλου, αυτός που γάνωσε με το βινύλιο, με «μικρά ανήλιαγα στενά μεσ’ σε καπνούς και σε φτυσές» τον Χριστόδουλο υπερασπίστηκε τελευταία και κανέναν άλλον. Ίσως γέρασε η κόρη του και οι κάθε είδους κληρονόμοι του.
Μουγκαμάρα λοιπόν. Μόνο ο λαός υπερασπίζεται την εθνική μας κληρονομιά. Παράδειγμα; Στα καπνοτόπια της Πιερίας έξι Βούλγαροι αναγκάστηκαν να δουλεύουν από τις 4.30 τα ξημερώματα μέχρι αργά τη νύχτα για 1,60 ευρώ (μ’ αυτά πληρωμένο και το φαί τους, εννοείται). Τους έφεραν από τη χώρα του Κρούμου έλληνες παραγωγοί, αφού κατακράτησαν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα. Και έριξαν την βουλγαριά στα χωράφια. Αλλά κάποιος εφιάλτης κάρφωσε τον αγώνα της αγροτιάς στους μπασκίνες. Ποιος ποιητής θα τραγουδήσει τον πόνο του έλληνα ξωμάχου;
Ρας Γκούξα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)